Ha! O robot sen miydin? Maalesef başarılı olamadın, terfi yapmayı unut canım!

Tüplü renkli televizyon çağı..

Eskiden bundan yaklaşık 35-40 sene önce açık hava sinemaları vardı. 80'li yılların başı /ortalarıydı sanmıyorsam. O zaman çocuktuk,biraz da büyümüştük tabii. Açık hava sinemaları o zamanlar popülerdi. Televizyon,ülkemizde daha yeni yeni emeklemeye başlamıştı ama tabii sadece TRT yayınları vardı O zamanlar,bizlerde de birer televizyon vardı ama siyah beyazdı,tüplüydü tabii. Tüplü renkli televizyon daha yeni yeni ortaya çıkmaya başlamıştı. Komşularımızdan sadece 1-2 kişide renkli tv vardı ve bizde yoktu, sonra rahmetli babam da gidip bir renkli tv almıştı. 

Renkli televizyonda çizgi film izlemek güzel oluyordu. Özellikle de komedi filmleri olunca,deymeyin keyfimize.. O dönemlerde kovboy filmleri de bayağı popülerdi.. TRT zırt pırt kovboy filmleri gösteriyordu. Tabii biz de severek izliyorduk. RedKit amca artık çocuklar arasında bir efsane olmuştu.

80'li yıllarda "evde sinema keyfi" ve eski VHS video film ve player'lar..

O zamanlarda da "evde sinema keyfi" de vardı. TV'de filmler izleniyordu ama açıkçası "sinema keyfi" vermiyordu. Bu nedenle pek çok komşumuzun evinde birer "video player" vardı. VHS kasetler o zamanlar popülerdi. VHS kasetleri o zamanlarda "videocu" denilen kişilerden alınıyordu. VHS filmler,o zamanlar kapış kapış alınıyordu.

Video player biz de yoktu ama komşularımızda vardı,biz izleyemiyorduk,yani sinema keyfi yapamıyorduk ama sağ olsun komşularımız "biz de izleyebilelim" diye,bizi davet ediyorlardı. Biz de gidiyorduk ara sıra video player de film izliyorduk. Ama açıkçası hiç hoşuma gitmemişti. Çünkü,evde sinema keyfi vermiyordu,başkalarının evinde izlemek çok can sıkıcı gelmişti bana..

Üstelik çok can sıkıcı filmleri izliyorduk,gerçi ailecek izlenecek filmlerdi bunlar ama işte arada bir böyle öpüşmeli möpüşmeli sahneler  olunca,ne gariptir filmler hemen kopmaya başlıyordu. Tabii o anda herkes "Aa ne kadar ayıp!" diye birbirine bakıp duruyordu..  Bizim hiç VHS video playerimiz olmamıştı ama bir daha da gitmemiştim başkalarının kendi film zevklerine katılmaya,açıkçası çok sıkıcı gelmişti bana..

Açık hava sinema salonları ve o dönemin filmleri..

O zamanlarda açık hava sinemaları daha rağbetti. Akşam olunca hemen her gün açık hava sinemalarının yolunu tutardık. Bir kaç arkadaş toplanıp giderdik. O dönemlerde sinemalarda daha çok "yabancı filmlerde "karate ve korku" filmleri çok rağbet görüyordu. Karate filmlerinde "Bruce Lee"'nin filmleri çok popülerdi o zamanlar..Korku filmlerinde "Jaws köpekbalığı,Kurt Adam,Şeytanın Arabası" gibi filmler de başı çekiyordu.

Türk filmlerinden de özellikle de Kemal Sunal,Zeki-Metin ikilisi,İyas Salman,Şener Şen gibi komedi ustalarıyla birlikte Müslüm Gürses,Ferdi Tayfur,İbrahim Tatlıses,Küçük Emrah,Ceylan gibi ses sanatçılarının da filmleri bayağı çok rağbet görüyordu.Hatta bu sanatçılardan baziları açık hava sinemalarına galaya gelirlerdi,bizler de gitmiştik o galalara..Daha önce bunu anlatmıştım..

Karateye başladık.. Taekwondo salonu küçüktü ama..

O dönemler hatırladığım kadarıyla 80'li yılların başı /ortalarıydı..Karate filmlerinde Bruce Lee'nin filmlerini izlemeyi çok severdik. Arkadaşlarla özellikle de onun filmleri için giderdik açık hava sinema salonlarına..

Sonra arkadaşlardan bir kaçı, kendilerinin de "karateye başlayacaklarını" söylemişti ve bana da "hadi sen de gel,hep beraber karate öğreniriz." diyorlardı. Ben de Bruce Lee'ye olan hayranlığımdan dolayı, bu teklifi de kabul etmiştim. Ancak bir sorun vardı. Ailem özellikle de babam, bunu kabul etmeyebilirdi..

Arkadaşlar zaten bizim akrabalarımızdı, onlar hemen gelip bizim pederi ikna etmişlerdi..  O akşam üzeri de hemen gidip bir karate kursuna kaydımızı yaptırmıştık. Kurs yeri çok ufak bir yerdi ve öyle tanındık bir yer değildi ama güzel anılarımız oldu.. Şimdi bakıyordum da öyle bir salon yok tabii aradan 35-40 sene falan geçmiş..

Beyaz kuşaktan sarı kuşağa geçiş..

Neyse, bu şekilde Taekwondo salonuna kayıt yaptırmıştık. Hemen bize "Beyaz kuşak" vermişlerdi. Daha acemiydik. Acemilere "beyaz kuşak" veriyorlardı. Yaklaşık 1 ay kadar falan eğitim görmüştük. Beyaz kuşaktan,sarı kuşağa geçecektik. Buna "kuşak terfisi" deniliyordu. Kareteciler, "kuşak terfisi" alabilmek için "kuşak terfi sınavları"na katılmak zorundaydılar..

Şimdi nasıl bilmiyorum ama o dönemlerde "kuşak terfi sınavları", 3 ayda bir yapılıyordu. Bizim buradaki eğitimimiz henüz daha 1 ay falan olmuştu. "Kuşak terfi sınavı" gelip çattığında,hocamız bizi de "kuşak terfi sınavlarına" katılmamız için kayıt ettirmişti.

Ziraa biz beyaz kuşaktan sarı kuşağa geçmek için gereken tüm dersleri almış ve her hareketi rahatlıkla yapabiliyorduk. Yani öğrenmiştik. Ama kuşak terfi sınavı için 2 ay daha beklememiz gerekiyordu. Bizim salon çok küçük olduğu için, tabiisi de öğrencisi de çok azdı. Özellikle de "beyaz kuşak"ta bulunan sadece bizler vardık. 1-2 öğrenci daha vardı ama beyaz kuşaktaki öğrenci sayısının fazlalığı sanmıyosram o dönemlerde önemliydi. Çocukları "spora katmak,sporu sevdirmek" vb açısından herhalde olcak kayıt edilmiştik..

Kuşak terfi sınavına katıldık..Kore bayrakları asılmıştı ama..

Neyse,gün geldi çattı..Hoca bizi topladı,"kuşak terfi sınavları"nın yapıldığı büyük bir salona götürdü. Salon neredeydi hatırlamıyorum şimdi ama çok büyüktü ve neredeyse İzmir'in her yerinden her salondan öğrenciler buraya gelmişlerdi. Çok kalabalıktı yani..

Etrafta bazı masalar ve bayraklar görmüştüm. Bayrakları görünce, bu bayrakların hangi ülkelere ait olduğunu pek anlayamamıştım. Türk bayrağının yanında bazı kırmızı ve beyaz çizgili ve noktalı bayraklar da vardı.. Daha sonradan öğrendiğim de ise bu bayrakların Kore bayrakları olduğunu öğrenmiştim. "Kore bayraklarının burada ne işi vardı?" demiştim kendi kendime..

Ama sonra işi çakmıştım, çünkü bir kaç tane Asya kökenli olduklarını fark ettiğim bazı kişilerde salondaki masalarda yerlerini almışlardı.. Yani bildiğimiz çekik gözlü Asyalılar işte.. Yani anladığım kadarıyla "bizim terfi geçip-geçemeyeceğimizi onlar karar vereceklerdi.."

Neyse sonra öğrencilerin hepsini, 3-4 tane  olan masaların karşısına dizi dizi sıraladılar. Bizler de sıraya girmiştik. Öğrencilerin köşelerde sıralandığı alanın tam ortası ise boştu. Çünkü burası, kuşak terfisi için gereken hareketlerin yapılacağı yerdi.

Sonra, herkes tek tek ve grup grup gelerek salondaki o boş meydanda hareketlerini sergileyecekti. Terfi yapmak için gereken hareketleri sergilerlerken, beyaz kuşak haricindekiler, "ikili müsabaka" için de birbirleriyle mücadele etmek zorundaydılar.. Hatırladığım kadarıyla Siyah ve Kırmızı kuşak terfisinden başlayarak, en alt seviyeye kadar gidilmişti. Böle böle derken sıra bize gelmişti.

O kız : "Ha, o robot sen miydin? Maalesef başarılı olamadın,sen terfi yapmayı unut canım!"

Önce terfi hareketlerini, diğer kişilerden oluşan bir grup olarak yapmıştık. İşte ben de burada, artık heyecandan mıdır nedir, öyle bir hata yaptım ki..

Hocalardan biri malum hareketler için bazı komutlar veriyordu ve öğrencilerde bu komutların karşılığı olan hareketleri meydanda sergiliyordu. İlk başlarda güzel gidiyordum ama sonra aklıma başka şeyler gelmeye başladı ve konsantrasyonumu kaybettim ve o anda ne yapacağımı şaşırdım. 

Şaşırdığım için de aklıma da hiç bir şey gelmiyordu. Ve o anda aklıma Bruce Lee'nin sahnelerinden biri gelmişti. Hani biz de olur ya,önemli ve sevdiğimiz büyüklerimizden birini gördüğümüzde saygımızdan dolayı "ellerimizi ön tarafa getirip birbirine bağlarız" ya, ha işte o esna da  Bruce Lee'nin de o filmlerinden birinde özelikle de hocalarının yanında bu şekilde durduğunu farketmiştim.

İşte o an bu aklıma gelmişti. ve aklıma da başka hiç bir şey de gelmiyordu. Çünkü, bir hata yapıştım ve o hatamı telafi etmem gerekiyordu. Ama nasıl? Aklıma hiç bir şey gelmediği için ben de hemen bu hareketi yaptım ve öylecene robot gibi durdum,hiç yerimden bile kıpırdamadım..

Aslında bunu yapmaktaki amacım, "bir yanlış yaptım ve başka hiç bir şey de aklıma gelmediği için, şimdi bir hareket yapmaya başlasam büyük ihitmalle yanlış hareketleri yapacaktim,çünkü aklıma o an hiç bir şey gelmiyordu o nedenle hiç değilse hiç bir şey yapmayayım,böyle saygı duruşunda bulunayım.." diye düşünmüştüm..Ama tabii sonuç ne olurdu orasını hiç kestirememiştim açıkçası..

Tabii bu arada herkes bana bakıyordu garip garip.."Ya bu çocuk napti böle,baştan kaybetti!" dercesine.. Özellikle de hocamın surat ifadesi çok şaşkındı ve biraz da kızgın gibiydi sanki,"Böyle robot gibi durmak da neyin nesi?"  dercesine kafasını sağa sola hafifçe sallıyordu..Kimse buna bir anlam verememişti. Ancak Koreli hocalara baktığımda ise yüzlerinde, onlarında buna şaşırdığını ancak hafif bir gülümseme yaptıklarını da farketmiştim..

Diğer hareketlerimi kırık vermeden yapmıştım..

Neyse,bu durum benim terfi atlamamı engellemiş gibi görünüyordu.  Buna rağmen ben o esnada kaldığım yerden devam etmiştim. Ben böyle robot gibi dururken, gruptaki arkadaşlar, ileri doğru bir tur attıktan sonra benim yanıma tekrar geldiklerinde, ben de onlarla birlikte 2. ve diğer turlara başarılı bir şekilde devam etmiştim. Ama tabii o hatam bana pahalıya gelecek gibiydi sanki..

Grup hareketleri bitince, tek tek hareketlere geçildi ve ben de bunu yine başarıyla atlatmıştım. Hocamız bana hiç birşey söylememişti,sanki olacakları önceden biliyor gibiydi. Daha sonra terfi sınavları bitmeye yakın, bizler de yavaş yavaş üstümüzü giyinmeye başlamıştık..

Açıkçası ben bayağı utanmıştım, utancımdan ayakkabımı bile salonun merdivenlerine getirip giymeye başlamıştım. O esnada küçük bir kız yanıma geldi. Aslına bakarsanız hiç de küçük değildi, o zamanlarda aynı yaşlarda sayılırdık. Benim suratıma bakıp,pişkin bir ifadeyle  "Ha, o robot gibi duran sen miydin? Maalesef sen terfi yapmayı unut canım!" demez mi? Hemen salona gidince tabii ben de şaşkın ve bir o kadar da kızgın bir şekilde ona bakıyodum.. Kendi derdime mi yanayım ,bunun bu pişkin tavrına mı? 

Neyse, bu olaydan sonra 1-2 hafta sonra terfi sonuçları hocamıza ulaşınca, o da duruma çok şaşırmaz mı? Ben tam hatırlamıyom ama 80 puanla terfi atlamıştım galiba.. "Vaaw!" dedim, ne bu ya? Anlaşılan Koreli hocalar bana kıyak yapmışlardı herhalde.. 

Yani nedenini pek bilmiyorum ama herhalde o anda yaptığım yanlışdan dolayı,aklıma hiç bir şey gelmemesi durumunda sergilemiş olduğum, "hazır ol /saygı duruşu" hareketi, herhalde Koreli hocalara ilham vermiş olmalı.. Yada tam tersi de olabilir, "Yav daha bu çocuk,şimdi buna ceza verirsek azmi,ilhamı,ümidi,hevesi azalır." vs gibi de düşünmüşler de olabilirler..Artık bilemicem ama işte bir şekilde "sarı kuşağa" geçmiştik işte..Tabii diğer arkadaşlar da terfiyi almışlardı. Hepimiz memnunduk.. Hocamız ise şaşkındı ama o da gayet çok memnundu..

Benim sevincim kısa sürdü..1,5 ay sonra kareteyi bırakmak zorunda kaldım..

Tabii bu çok sevindirici bir durumdu ama ailemin bu sevincime katıldığını pek söyleyemem.. O zamanlarda fakirdik,karate parasını da zor elde edebiliyorduk. Ben o zamanlar da bir fabrikada küçük işçi olarak çalışıyordum. Aldığımız para ise asgari ücretten çok düşük bir paraydı. Sigorta desen o hiç yok..

Bu şekilde karateye devam etmemiz imkansızdı. Hocalarımızın durumları da çok farklı değildi, onlarda zar zor geçiniyorlardı mesela.. Bizim durumumuz böyle olunca, rahmetli babam'da "eşek sıpası,karete öğrenip beni mi döveceksin?!"  diye bir bahaneyle, artık karate salonuna gitmeme izin vermemişti..Ama aslında asıl sorun fakirlikti. Aldığımız ücret zaten zor geçinmemize yarıyordu. Bu nedenle karateyi bırakmak zorunda kalmıştım. İlk bırakan ben olmuştum. Ardından diğer arkadaşlar da aynı nedenlerle sporu bırakmak zorunda kalmışlardı..

İşte bize ait kısa hikayemiz bu şekilde sevgili arkadaşlarım. umarım canınızı sıkmamışımdır.. Haydi kendinize iyi bakın,sağlıcakla kalın sevgili dostlarım..

✔ Blogger Author by Ertuğrul Yıldırım 🙂💓